(Jr 17,5-8; 1 Kor 15,12.16-20; Łk 6,17.20-26)

Stworzenie człowieka na obraz i podobieństwo Boga zakładało, że należy temu człowiekowi dać w darze wolność, a potem konsekwentnie jej pilnować. Tak, Bóg jest dawcą wolności i pierwszym, który stoi na jej straży. Nawet, kiedy widzi, że jego ukochane stworzenie – człowiek – błądzi, nie cofa, ani nie ogranicza daru wolności. Dzięki tej postawie Stwórcy ciągle jesteśmy pełnowartościowymi osobami, decydującymi o swoim losie, bez cienia zaprogramowania w którąś ze stron.
Katecheza pierwotnego Kościoła opierała się na nauce o tzw. dwóch drogach: błogosławieństwa i przekleństwa, światłości i ciemności, sprawiedliwości i grzechu. Przygotowujący się do przyjęcia chrztu wiedzieli, że Bóg zawsze prowadzi do osobistego wyboru, ucząc w ten sposób człowieka podejmowania odpowiedzialności.
Już Stary Testament znał tę metodę pokazywania możliwości wyboru, ze wskazaniem na to, co buduje, wiąże, rozwija, prowadzi ku wieczności. Znaczącym śladem tej nauki jest dzisiejszy fragment z proroka Jeremiasza: człowiek może być albo przeklęty i osamotniony, albo zakorzeniony w Bogu i szczęśliwy. Z owoców postawy tego drugiego korzystać mogą liczni potrzebujący.
Ten sam obraz znajduje się w dzisiejszym psalmie, który bardziej wskazuje na konkretne postawy ludzkie, odnoszące się do słowa Bożego. Za wieczne autor psalmu uznaje te, które opierają się na sprawiedliwości; zaś za niszczejące uważa wszelkie zabieganie tylko o doczesność, z jej skończonymi zasobami.
Dwie drogi to także zachęta do rozwinięcia wiary i wzmocnienia jej konkretnymi umysłowymi działaniami. Św. Paweł dowodzi logicznie, że całość chrześcijańskiej nauki opiera się na świadectwie wiary tych, którzy widzieli Jezusa zmartwychwstałego. To właśnie zmartwychwstanie wyprowadza nas na zewnątrz siebie, nie zatrzymując na tym, co doczesne. Jeśli wierzący zapomina o perspektywie życia wiecznego, wije się wokół siebie i idzie pochyłą drogą ku potępieniu – „jest godny politowania” (1 Kor 15,19).
Nie inaczej ma się sprawa wyboru pomiędzy życiem a śmiercią w środowisku Ewangelii. Jezus zszedł z dopiero co wybranymi Dwunastoma i w obliczu ogromnych rzesz ludzi, nauczał swoich uczniów o drodze błogosławieństw i przekleństw. Błogosławionymi nazwał: ubogich, głodnych, płaczących i prześladowanych ze względu na Jezusa. Natomiast za będących na drodze przekleństwa uznał bogaczy, sytych, śmiejących się i chwalonych przez wszystkich. Zarówno uczniowie Jezusa, jak i cały tłum, stoją wobec dwóch kierunków dotyczących wyboru ich życia.
W swoim stylu, Jezus stawia każdego człowieka w sytuacji wyboru, ale sam nie zgadza się na drogę potępienia. Jego „błogosławieni jesteście” wskazuje właściwy kierunek – oparcia się na Bogu; ale i Jego „biada” jest wołaniem miłosiernego Boga o otwarcie serc. To mocne słowo jest jak przecinak na kamień otaczający niewrażliwe serca żyjących w przekleństwie wiary tylko w swoje siły i ziemski dobrobyt.
W dzisiejszej liturgii spotykamy Boga, który bardzo kocha i troszczy się o swoje dzieci, zwłaszcza o te pogubione. Nie niszcząc naszej wolności, Stwórca chce wpłynąć na nasz wybór, ukazując wizję prawdziwego szczęścia, płynącego z zaufania Mu we wszystkim. Droga miłości jest zawsze jedyną słuszną, bo czymże jest życie bez miłości do choćby jednego człowieka?

ks. Krystian Wilczyński