(Dz 5,12-16; Ap 1,9-11a.12-13.17-19; J 20,19-31)
Niedziela Miłosierdzia (II wielkanocna) całą swoją powierzchnią emanuje na rzeczywistość. Co to znaczy? Otóż dzisiaj kończy się Oktawa Wielkiej Nocy i należy podkreślić najważniejszy ze skutków Jezusowego Zmartwychwstania – miłosierdzie, czyli nieustającą gotowość Boga na przebaczanie. W Niedzielę Zmartwychwstania słowo Boże ukazało nam odpuszczenie grzechów jako największy skutek Paschy. Od tej pory mamy możliwość ciągłego korzystania z nowej szansy. Czy to w życiu codziennym, czy cielesnym, czy duchowym, czy moralnym, czy w relacjach... zawsze jest możliwość rozpoczęcia od nowa.
Dzisiejsza niedziela współgra z całą Oktawą Wielkiej Nocy, wszak to liturgicznie jeden dzień. Wydarzenia opisywane dzisiaj dzieją się już po Zesłaniu Ducha Świętego. To znaczy, że moc Jezusa nie jest już skumulowana w jednej osobie ludzkiej Jezusa z Nazaretu, ale działa z tą samą skutecznością wszędzie tam, gdzie są wierni Kościoła. Stąd do „wierzących” zebranych w krużganku Salomonowym nie przystępował nikt z „obcych” (niewierzących). Cuda działane przez Apostołów głoszących Dobrą Nowinę spotykały się z masowym odbiorem wśród ludzi oczekujących wybawienia od swoich grzechów. Doświadczając dobroci Boga chcieli przebywać tam, gdzie jest jej źródło – we wspólnocie.
Warto przyjrzeć się układowi przestrzennemu świątyni jerozolimskiej (często jest na ostatnich stronach naszych Biblii). Portyk Salomona, gdzie przebywali wierzący w Jezusa, znajdował się na wschodniej ścianie dużego dziedzińca świątynnego, zwanego dziedzińcem pogan. Zaś miejsce najświętsze znajdowało się w zabudowaniu w zupełnie przeciwległej części świątyni. Wierzący w Chrystusa nie gromadzili się wokół zabudowań, ale we wspólnocie. Jezus bowiem ze wspólnoty Kościoła uczynił świątynię nie ręką ludzką zbudowaną, ale świątynię Ducha Świętego. On sam nazywa siebie kamieniem węgielnym. Jak może martwym kamieniem nazwać się Ten, który jest życiem? Zatem istotnie chodzi o świątynię, ale zbudowaną z innego rodzaju kamieni. Dlatego tam, gdzie wzywa się Imienia Chrystusa, tam właśnie jest miejsce najświętsze. Na pewno zgromadzenie ludzi skupionych w innym niż spodziewane do tego miejsce modlitwy, budziło zdziwienie i niepokój kapłanów. Z tego powodu Apostołowie byli więzieni również za takie „odwracanie uwagi” od miejsca świętego. Ale fakty mówiły same za siebie: lud gromadzi się tam, gdzie działa Bóg. On nie jest Panem kamieni, ale ludzi. Nie ma On upodobania w budowlach, ale w świątyniach ludzkich serc. Sam przyozdabia te świątynie przebaczeniem i oczyszcza je z grzechów, aby móc wypełniać je swoją chwałą – świętą obecnością.
Taki przekaz płynie z Apokalipsy, gdzie widzimy Jezusa jako Pana wszystkiego, ale bardziej jako Pana Kościołów. Nie rozumiejmy tego jako zarządcy świątyń, ale jako władcy serc wspólnot Kościołów-Zgromadzeń wierzących. Chrystus uwalnia je z lęku, kładąc swoją rękę (wyciągając swoja prawicę) i chroniąc wierzącego w swoim Imieniu. Ta wspólnota, która wzywa Imienia Pana, doznaje uzdrowienia. Jego Imię jest wzniosłe (por. Ps 148,13; 1 Kor 1,2).
Wreszcie dochodzimy do Ewangelii. Tu Jezus odsłania nam moment, z którego wynika skuteczność działania wszystkich wcześniej opisanych poczynań Apostołów. Tchnienie Ducha z ust Jezusa i nakaz odpuszczania grzechów jest udzieleniem władzy nad duszami ludzkimi. Odtąd każdy z grona Dwunastu, a także ich następcy, ma boską władzę odnawiania ludzi. Tomasz pomaga nam zrozumieć znaczenie wiary i osobistej relacji z Jezusem. Tylko wtedy działanie jest skuteczne, kiedy wiara w Jezusa jest mocna. Czy jest to zawsze proste i łatwe? Niekoniecznie, ale zawsze jest to możliwe. Dlatego nie należy zbytnio troszczyć się i zamartwiać o to „jak” Bóg mi pomoże, ale zaufać Mu, że sobie poradzi. Na tym polega powierzenie się Mu: Nie kontroluję sytuacji, ale ufam, że Ojciec ją kontroluje. Powierzam się Jemu i oczekuję na rozwój wydarzeń. Korzystam z natchnień do własnych działań. Jestem posłuszny Ewangelii i w jej duchu działam.
Taki właśnie jest sens zaufania – być przy Tym, który z miłości przebacza, postępować według Jego wskazań, a to wszystko we wspólnocie wierzących w Kościele Chrystusowym!
ks. Krystian Wilczyński
