(Iz 49,3.5-6; 1 Kor 1,1-3; J 1,29-34)

Dzisiejsza liturgia wyraźnie eksponuje temat „świadczenia o”... Jest on bardzo ważny, zwłaszcza w czasie obecnym, kiedy Kościół mówi i zachęca do podjęcia dzieła nowej ewangelizacji. Teksty odczytywane dzisiaj pozwalają nam dostrzec aktualność głoszenia wielkich dzieł Boga. Dla nas – chrześcijan – podmiotem tego głoszenia jest Jezus Chrystus zmartwychwstały i Jego Ewangelia. Przywołując zaś tytuł dokumentu papieskiego „Evangelii gaudium” (radość Ewangelii) słyszymy w nim wyraźną instrukcję odnośnie treści i sposobu głoszenia: radosne (pełne przekonania i entuzjazmu) dawanie świadectwa o bliskości Boga i Jego miłości.

Izajasz ukazuje nam cierpiącego Sługę Jahwe, który jest zapowiedzią Jezusa Chrystusa, podejmującego misję objawienia Boga na ziemi. Już nie tylko Izraelici, ale odtąd wszystkie narody usłyszały Dobrą Nowinę (gr. euuangelion) o zbawieniu.

Św. Paweł przedstawia się Koryntianom jako apostoł Jezusa Chrystusa. Daje tym samym do zrozumienia, że jego misją jest objawianie Zmartwychwstałego. Apostoł Narodów przedłuża misję Chrystusa-Sługi i zanosi dobrą nowinę na krańce świata. Co jest tą nowiną? – „Łaska i pokój od Boga i od Jezusa Chrystusa” – przez nie dokonuje się zbawienie. Kto przyjmie te dary, ten jest już zbawiony, a kto nie, już został potępiony (por. J 3,18).

Dzisiejsza Ewangelia wraca do największego ze świadków Starego Testamentu – św. Jana Chrzciciela, który ukazał Baranka Bożego, samemu pozostając ukrytym w Jego cieniu. Jan mówi o znakach z nieba, towarzyszących udzieleniu Jezusowi chrztu w Jordanie. Trzeba wiedzieć, że całe życie Jana było po to, aby wypowiedzieć te słowa: „Ja to ujrzałem i daję świadectwo, że On jest Synem Bożym” (J 1,34).

Tak oto Paweł i Jan znają swoje powołanie i wypełniają je, wskazując na Jezusa Chrystusa Syna Bożego. Nie musieli być wszędzie i dokonywać wszystkiego, lecz wypełniać swoje w swoim miejscu. Dla Jana była to pustynia i okolice Jordanu, aż po śmierć w więzieniu pałacu królewskiego; zaś dla Pawła była to ziemia pogan, aż po śmierć w Stolicy Imperium.

Co jest moją ziemią i moją powinnością, moją przestrzenią do dawania świadectwa? Kim jestem i gdzie mnie Bóg stawia? Czy przypadkiem nie szukam czegoś specjalnego i szumnego? Czy rzeczywiście troszczę się o wypełnienie Jego woli tu i teraz?...

Znalazłszy odpowiedzi na te pytania, chciejmy dołączyć do świętych świadków miłości Boga do człowieka, objawionej w Chrystusie. Używajmy do tego prostych narzędzi: modlitwy, życzliwości, służby bliźniemu, dobrego słowa, itp. Tak będziemy kontynuowali Jezusową misję zbawiania świata.

ks. Krystian Wilczyński