(Dz 15,1-2.22-29; Ap 21,10-14.22-23; J 14,23-29)

Liturgia dzisiejszej niedzieli wyraźnie zapowiada zesłanie Ducha Świętego. Jezus mówi Apostołom wprost o darze od Ojca, posłanym w Jego imieniu. Przypominają się nam cuda zdziałane przez Apostołów „w imię Jezusa” (por. Dz 3,6;4,30;10,43;16,18), czyli w mocy Ducha Bożego. Każdy tekst z dzisiejszej lektury Kościoła jest pisany już w mocy tegoż Ducha – jest natchniony.

Dzieje Apostolskie ukazują pierwsze oficjalne nauczanie Apostołów, wynik tzw. soboru jerozolimskiego, na którym Dwunastu rozpatrywało dalszy kierunek obyczajów Kościoła. Zaś Apokalipsa jest jeszcze w fazie realizacji i wypełniania się. Dzisiejszy obraz koresponduje z drugim czytaniem. Otóż Nowe Jeruzalem będzie zbudowane na fundamentach z dwunastu warstw, oznaczających dwunastu apostołów Baranka. To wizja doskonałej wspólnoty (Ekklesii, czyli Kościoła) zbawionych w niebie. Ta wspólnota zaczyna się już na ziemi i jest przeniknięta Duchem Świętym. Mamy w niej uczestnictwo przez chrzest wszczepiający nas w Zmartwychwstałego.

Co daje nam trwanie w Kościele? Odpowiedź na to znajdziemy w dzisiejszej Ewangelii: Ten, kto wytrwa w nauce Chrystusa, której Kościół strzeże i ją podaje, będzie się cieszył przebywaniem w nim Ojca i Syna. Ujmując tę rzecz bardziej praktycznie: kto jest prawowierny i ufający nauce Kościoła, kto jest posłuszny Duchowi, ten ma niebo w sobie. Jednak na pełnię szczęścia musimy jeszcze trochę popracować. Mamy się z czego nawracać.

Spodobało się bowiem Bogu, aby grzeszny Kościół uczynić świętą wspólnotą, która ciągle oczyszcza się z nieposłuszeństwa. Przez to jest świadectwem dla świata, że nauka Boża jest prawdziwa i my sami z niej korzystamy. To zupełnie inna postawa niż przekonanie sekt o tym, że są doskonałe i że kto do nich przystąpi już nigdy nie będzie upadał, ani grzeszył. Kościół Chrystusowy jest jednocześnie święty i oczyszczający się z grzechu.

Duch Święty, którego zesłania oczekujemy, jest naszym przypomnieniem i pouczeniem. Jest darem pokoju, który us-pokaja i daje radość. Wszystko co trzeba zrobić, aby Go otrzymać, to kochać Jezusa i zachowywać Jego naukę.

To właśnie chcemy robić we wspólnocie Kościoła: uczyć się od siebie miłości Jezusa, odkrywać Go na każdym kroku swojego życia oraz zachowywać Jego naukę, poznawaną przez Słowo Boże. Każdy z nas przeżywa to indywidualnie, natomiast we wspólnocie można sobie nawzajem służyć: dzieląc się słowem i dając świadectwo o realnej obecności Jezusa w moim życiu. Nie zaniedbujmy tego i chętnie się dzielmy radością zażyłości z Jezusem Zmartwychwstałym. Duch Święty doda nam odwagi i będzie pomagał odnaleźć w sobie melodię Bożą, aby w jej rytm tańczyć na Jego chwałę.

ks. Krystian Wilczyński