(Rdz 18,20-32; Kol 2,12-14; Łk 11,1-13)
Dzisiejsza liturgia słowa jest pełna skrajności. Kiedy patrzymy na Boga i na Jego decyzje, może się wydawać, że z jednej strony jest żądny zniszczenia, a z drugiej przecież kocha człowieka i chce życia. Czy Bóg znad Sodomy i Gomory byłby w stanie uczyć ludzi „Ojcze nasz” i zachęcać do miłości względem siebie?
Jest to w gruncie rzeczy pytanie, z którym można się spotkać rozmawiając z ludźmi doświadczonymi cierpieniem, a jednocześnie modlącymi się z wielkim zaufaniem do Boga.
Kluczem do przyjęcia omawianego słowa jest „miłość”. Bóg działa ją mając na celu, posługując się nią i do niej prowadząc. Ten, który jest miłością inaczej działać nie może (por. 1 J 4,8).
I tak Bóg nie objawia Abrahamowi, że zniszczy miasta pełne grzechu, ale to że idzie sprawdzić, czy prawdą jest to, co o nich się mówi. Słowa te są pretekstem do wzbudzenia w Abrahamie współczucia i iście ojcowskiego odruchu wstawiania się za innymi. Przed chwilą przecież Bóg zapowiedział mu, że będzie ojcem (por. Rdz 18,10). Patriarcha ma stać się „ojcem wszystkich wierzących”, jak brzmi jego imię (por. Ga 3,6n). Bóg chciał sprawdzić czy jest on świadomy do czego jest powołany. I tak oto w barwny sposób targowania się, charakterystyczny dla Semitów, Abraham targuje się z Panem. Zawierają pewną umowę. Przyszłość pokaże, iż miasta nie spełniają warunków w niej zawartych i z powodu ich grzechów zostaną zniszczone.
Bóg zniszczy grzech, ale jednocześnie będzie chciał ocalić ludzkość. Ci, którzy się nie nawrócą, czyli będący zanurzeni w grzechu, z grzechem swoim zginą. Ci zaś, którzy uwierzą (Lot i rodzina) zostaną ocaleni.
Jest jakąś wielką tajemnicą fakt, że Bóg potrafi niszczyć, a jednocześnie z tego zniszczenia wyzwala. Ojcowie Kościoła lubili używać tu porównania oczyszczania złota. Wydobyte z ziemi jako surowiec jest pełne metali nieszlachetnych i gliny. Aby je oczyścić należy starannie wypalić je w ogniu. Zginą wtedy nieszlachetne i niepotrzebne części, a zostanie czyste złoto. To stanie się z Sodomą i Gomorą, nawet dosłownie – przez deszcz siarki (być może jakiś wulkan).
O tym oczyszczaniu pisze dziś również św. Paweł: z Chrystusem jesteśmy pogrzebani w chrzcie. On zabija w nas (wypłukuje, topi) grzech, a wydobywa nas ku życiu. Woda staje się jednocześnie i grobem i matką (Św. Cyryl Jerozolimski).
Z takim wyjaśnieniem przechodzimy do Ewangelii, w której Jezus prosi abyśmy modlili się o to samo w naszym życiu, a nawet abyśmy potrafili niszczyć, jak Bóg, zło i grzech, a czerpali z tego oczyszczenia życie. Mówią o tym szczególnie dwie ostatnie prośby Modlitwy Pańskiej. Pragniemy być czyści, dlatego wołamy o przebaczenie grzechów. Chcemy innym pomóc w oczyszczeniu, dlatego chcemy usunąć skutki naszych grzechów w ich życiu – przebaczymy każdemu, kto nam zawini. Ostatecznie prosimy o uniknięcie ulegania pokusom. Wszystko to jest wołaniem do Boga, który jest miłością. Zapewnia o tym porównanie o natrętnym przyjacielu i o dobrym ojcu.
Każde spotkanie z Bogiem jest podejściem do życiodajnego ognia. Zachlapane i zabrudzone woskiem cenne przedmioty można zbliżyć do tego źródła ciepła i poczekać aż niepotrzebny wosk sam się roztopi. Zostanie tylko wartościowy i cenny przedmiot w domu Bożym – Ty podobny do Jezusa, żyjący we wspólnocie czystych przed Bogiem. Duchu Ogniu przyjdź!
ks. Krystian Wilczyński
