(2 Sm 5,1-3; Kol 1,12-20; Łk 23,35-43)
Dzisiejsza liturgia słowa zaprasza nas do najgłębszych pokładów mistycznego obcowania z Jezusem. Prościej rzecz ujmując – Uroczystość Chrystusa Króla, w swoich tekstach liturgicznych, prezentuje nam istotę relacji „ja-Jezus”. Z pomocą Ducha Świętego, spróbujmy wejść w głąb treści objawionej.
Pierwsze czytanie ukazuje moment namaszczenia Dawida na króla nad całym Izraelem. Już teraz należy zaznaczyć, że to wydarzenie traktujemy jako obraz-zapowiedź czegoś znacznie większego, co wydarzy się w przyszłości. Tymczasem wokół Dawida gromadzą się wszystkie pokolenia izraelskie. Nie chodzi tu tylko o powszechny posłuch i polityczne wybory, lecz o to, że wokół wodza zbiera się całe „ciało Izraela” i chcą go mieć za swoją „głowę”. Znamienne jest ich porównanie: „Oto my kości twoje i ciało”. Czyż nie odnosi nas to do okrzyku Adama widzącego pierwszy raz Ewę: „Ta dopiero jest kością z moich kości i ciałem z mego ciała!” (Rdz 2,23)?
Biblia odnosi nas więc, na zasadzie skojarzeń, do najbardziej ścisłej relacji jaką może tworzyć człowiek z człowiekiem. Wiedząc że król Dawid jest praojcem Mesjasza (Syna Dawida), widzimy, że to zjednoczenie wszystkich pokoleń Izraela z nim jako głową, jest zapowiedzią zjednoczenia wszystkich ludzi w Kościele z Chrystusem jako Głową. Naród nabiera wartości i tożsamości o ile jest pod wodzą Króla.
Podobnie poucza nas św. Paweł, zwracając uwagę na tę łączność z Jezusem właśnie poprzez słowa „w Nim”, „przez Niego”, „dla Niego”. Tak właśnie widać opis zjednoczenia wiernych „w” Chrystusie. Znamienne jest, że nie pisze się „z”, albo „razem z”. Mówiąc o zbawieniu, chodzi o bycie „w” Jezusie. Tradycja Kościoła powie kilkanaście wieków później o przebywaniu w Sercu Jezusa. Tam jest nasze mieszkanie, nasze z Nim królowanie i życie.
Tak oto już widać prawdziwy sens i właściwą drogę człowieka – odnaleźć się w Chrystusie. To prawdziwie mistyczna rzeczywistość. Nie wolno nam szukać jakichkolwiek pozorów zbawienia poza Chrystusem i poza Kościołem.
Ewangeliczna scena wyszydzenia na krzyżu pokazuje zgubny kierunek odrzucających Jezusa. Tacy plugawie zachęcają Zbawiciela, żeby zbawił „siebie samego”. Chcą Go odłączyć od jego Mistycznego Ciała – czyli Kościoła, za który właśnie oddaje życie. Mówiąc do Niego, aby zapomniał ludzi i pomyślał tylko o sobie samym. Nie wiedzą, że przemawia przez nich diabolos – „czyniący rozdział na dwoje”. Jezus nie może przecież być zbawicielem wirtualnym jakiegoś nieistniejącego bytu. On jest Zbawicielem człowieka i z człowiekiem chce przejść paschę. Dlatego Wieczernik, dlatego Golgota, dlatego ogród w poranek wielkanocny. Jezus z Nazaretu nie miałby sensu, gdyby nie miał zbawić ludzi – takie jest Jego imię: Jehoszua – Jahwe zbawia.
Widząc, że Jezus nie chce zbawić sam siebie diabeł próbuje inaczej – odzywa się przez złego łotra: „Wybaw więc siebiei nas”. To już większa pokusa. Ogarnia bowiem ludzi, za których Jezus oddaje życie. Jednak najpierw zły znowu woła, aby Pan zbawił siebie, dopiero w następnej kolejności nas - „swoje Ciało Mistyczne”. Jezus nie ulega także tej pokusie. On nie ma zbawić siebie, ale ma właśnie ponieść śmierć i samemu umierając, zbawić od śmierci ludzi.
Prawdziwe i właściwe podejście do Króla Wszechświata, prezentuje Dobry Łotr. Mówi najpierw o sobie „Jezu, wspomnij na mnie...” - uznaje swoją nicość, marność i grzeszność. Potem mówi „...gdy przyjdziesz do swego królestwa” - uznając Go za Króla mającego wszelką władzę. Dobry Łotr wie, że sam, poza Jezusem, nie da rady dostąpić zbawienia. On jest członkiem Ciała, które kierowane jest przez Głowę.
Na takie słowa Jezus odpowiada: „Dziś ze Mną będziesz w raju”. Co ma się rozumieć jako jedyną drogę do raju – w zjednoczeniu z Jezusem. O to chodziło św. Pawłowi gdy pisał „w Nim”.
Widzimy zatem do czego prowadzi życie w Komunii z Bogiem, a do czego w separacji z Nim. Człowiek sam siebie nie może zbawić, poza świętym imieniem Jezusa nie ma zbawienia. Uznanie Zbawiciela za Pana i Króla jest warunkiem zdrowia mojego, jako „członka Jego Mistycznego Ciała”.
ks. Krystian Wilczyński
