(Am 8,4-7; 1 Tm 2,1-8; Łk 16,1-13)
Trzeba przyznać, że prorok Amos nie bawi się w piękne słówka. Jest prostym pasterzem i nacinaczem sykomór (por. Am 7,14), znającym się na swoim rzemiośle. Jest prorokiem o „profilu” rolniczym. Takiego wybrał Bóg, aby użyć jego prostoty i słów bez ogródek do napominania nieuczciwych Izraelitów. Amos nazywa po imieniu wyzysk, nieuczciwość, oszustwa, chciwość, pazerność, pogardzanie słabszym i inne zbrodnie społeczne. Na ostatek dodaje krótko i zwięźle: Bóg nie zapomni nigdy wszystkich tych uczynków (por. Am 8,7). Nie ma co udawać, że jest inaczej. Grzech pozostanie grzechem, nawet jeśli ubierzemy go w piękną szatę innej nazwy lub własnych usprawiedliwień. Bóg pamięta nieprawości i jest sprawiedliwy.
Psalmista stanowi głos owych uciskanych ubogich, którzy choć mają ciężko, to zostaną wysłuchani przez Boga i ocaleni z rąk niegodziwców. Ostatecznie oni staną się książętami, a możni tego świata zajmą ich dotychczasowe miejsce bez nadziei na poprawę.
Póki jednak jesteśmy na ziemi, możemy się nawracać i prosić łaskawego Boga o przebaczenie. Mamy zrobić absolutnie wszystko, żeby dostać się do nieba. Dlatego Jezus opowiada przypowieść haggadyczną. Nie jest w niej istotna ocena moralna uczynków, ale metoda, sposób i spryt nieuczciwego rządcy. Użył on wszystkich możliwych sposobów, umożliwiających szczęśliwe życie po zdaniu urzędu. Jako rządca miał władzę nad majątkiem pana, jego podpis był równoznaczny z wolą właściciela. Kiedy dostał określony czas do zdania sprawy ze swego urzędu nie załamał się mówiąc „co to będzie?!”, ale znalazł sposób na pozyskanie sobie przyjaciół. Pan pochwalił go za ten spryt. Rządca mógł spokojnie opuścić urząd, bo wiedział, że wierzyciele przyjmą go do siebie.
Jak to przełożyć na naszą sytuację? Właścicielem jest Bóg, rządcą jesteśmy my, a majątek to życie. Grzeszność nasza jest nieuczciwością z której trzeba nam zdać rachunek. Gdyby liczyć tylko na sprawiedliwość, to czeka nas kara i to sroga. Możemy jednak wywinąć się wyrokowi – oddając się w ręce miłosiernego Zbawiciela. On właśnie zabiera nasze zobowiązanie i je zeruje. Odtąd właściciel – Bóg, dzięki temu sprytnemu zabiegowi, jest w stanie dać nam nagrodę taką, jaka należy się sprawiedliwym rządcom. Innymi słowy: Byliśmy nieuczciwi, ale powołując się na Paschę Jezusa przedkładamy Bogu Jego uczciwość i ofiarę za nas grzeszników. Ona przysłania nasze grzechy i są nam wtedy darowane. Tak jak Bóg nam wybacza, tak samo i my winniśmy sobie nawzajem wybaczać. Mówi o tym ważna część modlitwy Ojcze nasz. Świadcząc sobie wzajemnie miłosierdzie, upodabniamy się do Boga i na sądzie jesteśmy usprawiedliwieni, gdyż „miłosierdzie odnosi triumf nad sądem” (Jk 2,13). Pamiętajmy jak cenną Krwią zostaliśmy wykupieni, aby ten scenariusz się zrealizował – jesteśmy warci Krew ukochanego Syna Bożego.
ks. Krystian Wilczyński
