(Iz 50,4-7; Flp 2,6-11; Mt 26,14 – 27,66)

Niedziela Męki Pańskiej zaprasza nas do poznania i przeżycia męki Chrystusa, dlatego dłuższy wyjątek z Ewangelii zawiera wszystkie szczegóły, o których chciał pamiętać i przekazać Autor. Są one dość oczywiste w opisach, ale warto przyjrzeć się im z uwagą raz jeszcze, bowiem jesteśmy inni niż trzy lata wcześniej i inaczej odczytamy znane nam słowa. Zastanówmy się nad posłuszeństwem Syna Bożego.

Prorok Izajasz przedstawia nam w czterech Pieśniach Cierpiącego Sługi Jahwe swoisty dialog owego Posłańca (w którym rozpoznajemy Jezusa) ze swoim Ojcem. Dzisiejszy wyjątek z jednej z tych pieśni wprowadza nas w klimat motywacji Jezusa. Jest nią właśnie posłuszeństwo Ojcu. Może zastanawiać czy aby na pewno Bóg nie przesadził z pomysłem o krzyżu? Czy nie dało się inaczej doświadczyć Syna? Czy nie mógł Go ocalić? Jaka to miłość, która wymaga aż takiej ofiary?

Te pytania mają swoją odpowiedź, a jest nią wolność Syna Bożego. Bóg Ojciec dał Mu zadanie: Pokaż ludziom jaki jesteśmy jako Bóg. Jak bardzo się kochamy i jak bardzo chcemy ukochać człowieka. [ostatnie zdania celowo zawierają zamianę „my” i „ja”, żeby oddać wyjątkowość Trójcy Świętej i jedną Bożą wolę w niej]. Jezus doprowadził to zadanie do końca, nie zostawiając wątpliwości, że kochał w 100 %. Pokazał całą pełnię miłości Bożej, właśnie wtedy, kiedy nikt z ludzi Go nie kochał (za wyjątkiem Matki Najświętszej). Zrealizował całą Ewangelię o drugim policzku, o oddaniu szaty kiedy chcą wziąć płaszcz, o pójściu tysiąca kroków więcej niż było trzeba (por. Mt 5,39nn). Chrystus pokazał, że kocha płacąc najwyższą cenę, pomimo iż „swoi Go nie przyjęli” (J 1,11). Miłość Boża jest podobna do słońca, które świeci niezależnie czy się przed nim chronimy, czy pozwalamy się mu ogrzać (Mt 5,45). To właśnie odsłonił Chrystus na krzyżu.

Dlatego w ostatniej części Psalmu 22, Jezus umęczony będzie wysławiał imię Boga i chwalił Go w zgromadzeniu wiernych – bo przysiągł posłuszeństwo i żadna przeszkoda (nawet śmierć) nie zwalnia go od dotrzymania słowa. Kiedy już nie mógł mówić ani działać, to co z Nim robiono było świadectwem wierności Bogu. Jako że zrealizował swoją misję do końca, otrzymał imię ponad wszelkie imię – pisze św. Paweł.

Cały opis Męki Pańskiej jest relacją Ewangelisty z tego wydarzenia – ukazania miłości Syna do Ojca, która nie ulega pomniejszeniu w ekstremalnych okolicznościach. Czytajmy ją z podziwem, ale przede wszystkim z wdzięcznością, bo nasze grzeszne nieposłuszeństwo nie pozwala nam nawet przyjąć słusznie należnego nam oskarżenia, a co dopiero wyruszyć z własnymi krzyżami na drogę ze Zbawicielem... (por. Mt 16,24).

ks. Krystian Wilczyński