(So 3,14-18a; (Ps) Iz 12,2-3,4bcd,5-6; Flp 4,4-7; Łk 3,10-18)
Czytając słowo Boże z liturgii należy widzieć tam pewien temat, spójną całość, myśl łączącą wszystkie czytania i śpiewy. Jest taka filozoficzna zasada, której sens mówi: tym bardziej się coś zna, im mniej słów potrzeba na określenie tego. W niedzielę radości (łac. gaudete) tematem jest właśnie owa radość z Bożej obecności.
Radość bije dziś z czytań bardzo wyraźnie, opisywana jest w różnych kontekstach. Sofoniasz wspomina o „Córze Syjonu” (Jerozolimie), czyli o wspólnocie ludu Bożego. Oto zostanie ona nawiedzona przez swego Pana i Zbawiciela, odtąd wszędzie zapanuje radość wyzwolonych.
Izajasz, w dzisiejszym psalmie, pozwala zobaczyć przeżycia uwolnionych mieszkańców Miasta Pokoju, którzy czerpią swą radość z Pana. Oto proroctwa Starego Przymierza, prowadzące nas do wołania św. Pawła, Apostoła Chrystusa Pana: „Radujcie się zawsze w Panu!” (Flp 4,4).
Człowiek poszukuje radości i próbuje różnych sposobów, żeby ją osiągnąć. Właśnie o to jak zdobyć radość pytają słuchacze św. Jana Chrzciciela. Prorok wskazuje im konkretne zachowania, aby żyli w wolności od pieniądza, od niesprawiedliwości społecznej, od egoizmu; aby żyli dla miłości bliźniego ze względu na Boga.
Czym dla nas jest chrześcijańska radość? Wiemy, że radość w Panu może mieć swoje przejawy zewnętrzne, ale Pan nie jest tymi przejawami: może wzbudzać uśmiech na twarzy, ale Pan nie jest naszym uśmiechem; może powodować chęć tańczenia, ale Pan nie jest naszym tańcem; może przynaglać do śpiewania, ale Pan nie jest piosenką; może wreszcie powodować najbardziej osobiste przyjemne przeżycia, ale Pan nie jest tymi przeżyciami. Oto radość w Panu jest czymś zupełnie innym, jest całkowitym zanurzeniem się w Nim: jak ptak w powietrzu, jak ryba w wodzie, jak dziecko w łonie swej matki, jak Jezus na krzyżu zanurzony w miłości Ojca... Chodzi po prostu o bycie, a nie o analizowanie przejawów bycia. To taki rodzaj aktywnego istnienia, bardzo Boskiej czynności. Bóg jest... to cała Jego aktywność. My, ludzie jesteśmy kimś (z powołania, z zawodu). Potrzebujemy zawsze dookreślenia: jestem lekarzem, jestem chrześcijaninem, jestem matką, itd. Bóg po prostu mówi JESTEM. I całego siebie określa. To jest absolutna doskonałość w nazywaniu. On nawet nie potrzebuje rzeczownika, żeby siebie przedstawić. Rzeczownik bowiem stawia zawsze byt obok czegoś, co pozwala go określić: matka, bo ma dzieci; mężczyzna, bo nie jest kobietą; Polak, bo są inne narodowości. Boga nie można określić nazywając Go w porównaniu z czymkolwiek i kimkolwiek – On jest nieporównywalny. Dlatego On „Jest, który JEST” (por. Wj 3,14).
Zatem radość w Panu zawiera nasze bycie niezależnie od okoliczności. Potrzebujemy jednak obrazów i porównań, bo jesteśmy ludźmi. Dlatego Bóg niepoznawalny uniżył się i stał się człowiekiem. Jezus mówił, czynił, a wreszcie u-obecnił nam miłość Ojca: „Filipie, tak długo JESTEM z wami, a jeszcze Mnie nie poznałeś? Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca. Dlaczego więc mówisz: 'Pokaż nam Ojca?'” (J 14, 9). Tak długo JESTEM z wami. Tylko tyle potrzeba. BĄDŹCIE ze Mną i to wystarczy: „I ustanowił Dwunastu, aby Mu TOWARZYSZYLI [aby z Nim po prostu BYLI]” (Mk 3,14). To jest wola Ojca wyrażona przez Jezusa: „Ojcze, chcę, aby także ci, których Mi dałeś, BYLI ze Mną tam, gdzie JA JESTEM” (J 17,24). Tu odsłania się ogromny rozdział pt. Liturgia, rozumiana jako połączenie Boskiej obecności i odpowiedzi całym ludzkim sposobem istnienia: myślą, słowem, uczynkami, dźwiękami, zapachem, obrazami, gestami, symbolami, itd. Obecność Boża w pełni wyraża się zwłaszcza podczas liturgii Eucharystii.
BĄDŹMY zawsze z Bogiem, bo obecność zawsze jest uaktywniona. Niezależnie od tego co przeżywam, nawet ucisk i prześladowanie, zawsze jestem. Stąd głębia słów „Radujcie się ZAWSZE w Panu” (Flp 4,4), a które św. Paweł pisał w więzieniu.
Obyśmy jak najlepiej, to znaczy jak najprościej, potrafili trwać zawsze w Panu. Nie poddawajmy się trudom i oporom. Oto Pan nadchodzi i jest już bardzo blisko.
ks. Krystian Wilczyński
