(Jr 38,4-6.8-10; Hbr 12,1-4; Łk 12,49-53)

Niezmiernie trudno jest całkowicie oddać swoją wolę i złożyć ją w ręce Boga. Łatwiej przychodzi uczynić to słowami, aniżeli czynami.

Prorok Jeremiasz został posłany przez Pana. Jego misja odbywała się w tle ogromnej propagandy ze strony proroków samozwańczych. Jedyne czym dysponował Jeremiasz, to wewnętrzne przekonanie, że słowo Boże jest w nim. Choć i w kilku miejscach Księgi proroka Jeremiasza zdarzy się mu mieć wątpliwości albo pojawi się w nim chęć porzucenia misji. Konsekwentnie jednak wykonuje powierzone mu zadania, choć opinia publiczna ewidentnie jest przeciwko niemu.

Jeremiasz prorokował upadek Izraela, jeśli nie podporządkuje się woli Bożej. Robił to kosztem swojej opinii i swojego dobrego imienia. W oczach prześladowców było to dziwne, ale i zastanawiające. Oni bowiem dążyli do własnych korzyści, a Jeremiasz postępował zupełnie inaczej.

Pan troszczył się o swojego proroka i choć nawet sam król był bezradny wobec swoich poddanych i urzędników, udało się znaleźć sposób aby ocalić życie Jeremiasza. Bóg doprowadza swoją wolę do końca i w ostatecznym rozrachunku zwraca wielokrotność ofiary, jaką poniósł którykolwiek z Jego sług.

Psalmista woła jakby z głębi duszy proroka, który czuje Bożą ochronę i opiekę. Pan go podtrzymuje do tego stopnia, że uczyni z niego znak dla wszystkich, którzy nie słuchają Jego słowa. Absolutna ufność, oto cecha autora.

List do Hebrajczyków zachęca do naśladowania Chrystusa, nie tyle w dosłowności powtarzania Jego męki, ale w wypełnianiu woli Ojca, to znaczy w przyjęciu z wiarą tego, co nadchodzi, a na co nie ma się wpływu. Cierpienia Pana z pewnością zostały nagrodzone, skoro On zmartwychwstał, nie bacząc na krzyż i jego hańbę. Cierpiąc ciągle był z Ojcem, o Nim mówił i do Niego się zwracał. Jezus zasiada po prawicy Ojca, a jednocześnie jest z nami i wspiera nas odwagą do stawiania czoła przeciwnościom, głównie grzechowi.

Ewangelia otwiera serce Chrystusa, w którym znajduje się pragnienie zbawienia ludzi. Pan pragnie aby wszyscy zostali mieszkańcami nieba. Wie jednocześnie, że cała sprawa przyjęcia woli Bożej podzieli ludzi i nawet bliscy sobie będą się dzielić. Grzech ciągle zbierał swoje żniwo i nie sposobna było, aby go obezwładnić. Dopóki się to nie stało człowiek był niewolnikiem. Kiedy jednak zbawienie się już dokonało, można używać pełni darów łaski, aby jednać się, przebaczać sobie nawzajem i Bożą mocą stać się braćmi i siostrami w Chrystusie. Tego chciał Ojciec dla nas, grzesznych ludzi.

Żeby wypełnić wolę Ojca trzeba zdobyć się na najwyższy akt ludzkiej wolności – oddać swoją wolę i złożyć ją w Jego ręce. On nas prowadzi do nieba, czyli do pełni miłości. Każda inna droga prowadzi gdzieś indziej.

ks. Krystian Wilczyński