(Iz 63,16b-17.19b; 64,3-7; 1 Kor 1,3-9; Mk 13,33-37)
Rozpoczyna się nowy rok liturgiczny. Bóg kieruje do nas swoje Słowo i kieruje do nas swoje słowo. Rozpoczynamy adwent oczekiwania na narodzenie Słowa Wcielonego, ale nie trwamy w tym okresie bezpańscy. On mówi do nas i układa nam ścieżkę na spotkanie ze Zbawicielem.
Żeby właściwie wejść w to święte oczekiwanie, należy przyjąć odczucia tych, o których wspomina liturgia słowa. Dla nich Bóg stał się wybawieniem z konkretnych opresji. A my? Jakie opresje przeżywamy? Co przedstawimy Bogu, aby to zbawił i nas uratował?
Pierwsze czytanie z proroka Izajasza mówi o ludziach, którzy zrozumieli już swój błąd i wiedzą, że Bóg jest Panem. Pokolenia Izraela na wygnaniu już się nie buntują, już nie obwiniają wszystkich wokoło. Przekonali się, że sami ponoszą odpowiedzialność za swoje wygnanie. Nawracają się więc i szczerze wołają Boga. Przyznają się do winy i upraszają Jego interwencję... ale ona jeszcze nie następuje. Bóg jakby pozostaje niewzruszony.
To ważne doświadczenie milczenia Pana. Ono jest bardzo oczyszczające. Jeśli bowiem natychmiast zesłałby ludziom pomoc, z czasem zapomnieliby o niej tak szybko, jak szybko ją dostali. Tymczasem Bóg swoim milczeniem wychowuje, wyrabia w nich stałą postawę zaufania. Chce ich jakby przeciągnąć po trudach, aby trwale zdecydowali się na Jego pierwszeństwo w swoim życiu. Przypomina to dziecko, które ma w swoim pokoju przemyśleć własne zachowanie. Już wie, co było nie tak; już umie postąpić inaczej; jest gotowe do wyjścia, ale rodzic wie, że to przeżycie, aby było trwałe, musi być mocne. Jest w pokoju obok i nie zostawia wychowanka, ale to rodzic zna czas „wyzwolenia”. W atmosferze miłości wszyscy odniosą korzyść z tego doświadczenia. W tajemniczy sposób, nie ma w tej Bożej metodzie żadnej szkody, ani złośliwości.
Drugie czytanie mówi o oczekujących na paruzję chrześcijanach. Jezus ma przyjść i wyzwolić ich z więzów tego świata. Św. Paweł zapewnia, że Zbawiciel jest z Koryntianami, że jest za swoim Kościołem tak, jak zapowiedział – do końca świata. On sam przygotowuje serca wiernych do dnia swojego Objawienia. Tylko trzeba Mu je oddać. Ostateczną nagrodą będzie współuczestnictwo z Bożym Synem w chwale Ojca. Nie ma większej.
Ewangelia przedstawia gospodarza, który udaje się w podróż i zostawia sługom cały swój majątek. Zapewne ufa im, bo w innym przypadku słudzy mogliby poczuć się panami i choćby na chwilę mogliby zająć nie swoją rolę. Pan wyznacza każdemu zadania, aby zastać ich przy ich wykonywaniu.
Wczuwając się w przeżycia sług możemy znaleźć dwojaką postawę: Słudzy niegodziwi będą próbowali wykorzystać moment nieobecności gospodarza i popadną w lenistwo albo źle będą używali swojej tymczasowej władzy. Natomiast słudzy wierni będą wypełniali wolę swego pana i utrzymają siebie i cały dom zgodnie z jego słowem. Oni właściwie przyjęli słowa Pana i uczynili z nich podstawę swojego działania i codziennego postępowania. Dzięki temu będą dobrze przygotowani na Jego przyjście.
Oto Pan idzie. Nadchodzi powtórnie, ale i w tajemnicy pierwszego przyjścia na ziemię. Trwamy w adwencie. Przychodzi Zbawiciel, który w tym roku wyjątkowo chce znaleźć się w naszych sercach. Przez narzucone ludzkie decyzje ominie tłumne zgromadzenia, kilkustronicowe listy pasterskie i uczelniane, ominie puste tradycje i obowiązkowe spotkania w rodzinach. W tym roku Pan będzie przychodził do stajenki mojego serca. Zapyta o mnie, a nie o porządek wokół mnie. To niebywała okazja, żeby prawdziwie Go spotkać. Nie zmarnujmy adwentu. Marana tha!
ks. Krystian Wilczyński
