(Jr 1,4-5.17-19; 1 Kor 12,31–13,13; Łk 4,21-30)
Czytając Biblię można zauważyć, że dzieją się w niej jakby dwa porządki: ludzki i boski. W gruncie rzeczy jest to jeden porządek mający dwa wymiary.
Pierwsze czytanie ukazuje moment powołania Jeremiasza na proroka. Bóg wyjaśnia mu kulisy jego wybrania, tym samym ukazując linię prowadzenia Bożego. Młody prorok był świadomy zaledwie części całego procesu. Patrzy on na swój wiek, na ziemskie trudności i okoliczności, według których nie jest on najlepszym kandydatem na proroka Bożego. Tymczasem Bóg widzi inaczej, głębiej i według Jego spojrzenia wszystko co dotychczas przeżył Jeremiasz jest jak najbardziej korzystne do wypełnienia Jego woli. W istocie młodzieniec ma stać się częścią większego planu Stwórcy, który biegnie swoim torem. Pan jednak chce zaprosić człowieka do współtworzenia swojego dzieła.
Psalmista woła o schronienie w Panu, czego symbolem jest ukrycie w rozpadlinie skalnej. Wie, że całość jego życia, nawet jeszcze przed narodzeniem, jest w rękach Bożych. Doświadczał opieki Pańskiej na wszystkich etapach swojego życia. To jest podstawą do głoszenia chwały Bożej i wielkich Jego cudów.
Drugie czytanie jest dobrze znanym hymnem o miłości, autorstwa św. Pawła. Apostoł pisze go Koryntianom pogrążonym w kryzysie moralnym. Przyjąwszy kiedyś Ewangelię Bożą, mieszkańcy tego greckiego miasta nie zachowali wierności i powrócili do antyewangelicznego zachowania. Ich ojciec w wierze wskazuje na co mają zwrócić szczególną uwagę: drogę jeszcze doskonalszą od wszelkich duchowych umiejętności, a jest nią miłość wielkoduszna na wzór miłości Boga do człowieka. Patrząc powierzchownie, Paweł wskazuje jak mają się zachowywać; lecz głębiej ukazuje im jaki jest Bóg i że Duch Święty, który w nich mieszka, ma moc do takiej miłości ich poprowadzić.
Ewangelia ukazuje mieszkańców Nazaretu, którzy postrzegają Jezusa powierzchownie. Zatrzymują swój wzrok tylko na tym, co jest ludzkie. Ciężko im jest przyjąć, że znany im Jezus jest Mesjaszem, jak o sobie powiedział w synagodze. Nie wierzą słowu i żądają znaku. Jezus jednak wskazuje im dwa mocne przykłady pogan, którzy uwierzyli słowu: wdowy z Sarepty Sydońskiej i Syryjczyka Naamana. Zanim doświadczyli cudów uwierzyli Bogu na słowo. Mieszkańcy Nazaretu słyszą słowo, ale nie wierzą w nie, bo skupiają się na Jezusie jako na człowieku. Pan jakby oddala uwagę od siebie samego i wskazuje im na słowo, aby je przyjęli. Niestety nie robią tego, gdyż powierzchowność zabiera im zdolność spojrzenia w głębię boskości; a zaprowadzić do niej może wiara słowu Bożemu.
Jest jeszcze inny wątek głębszej historii. Jezus jest po kuszeniu przez diabła, który zaprowadza Go na wysoką górę, a potem chce strącić z muru świątyni. Diabeł pokonany posługuje się teraz ludźmi, którzy – podobnie – chcą Go strącić z góry. Chrystus przechodzi między nimi tak, że nic Mu się nie dzieje. Diabeł, jakby wcielony w zbiorowość Nazaretu, też został pokonany. Dalej Pan schodzi do Kafarnaum i tam również wypędza złe duchy, które wyznają w Nim Boga.
Ten ostatni wątek pokazuje nam, ze ciągle dzieje się wielka duchowa historia w tle rzeczywistości, którą postrzegamy. Ciągle spiera się zło duchowe z Bogiem i tym, co należy do Niego. Patrzmy głębiej na rzeczywistość i zawierzmy się Bogu, bo w Nim jedynie jest nasze zwycięstwo.
ks. Krystian Wilczyński
